Constantine Kavafis/Κωνσταντίνος Καβάφης – Θάλασσα του πρωιού/Morning Sea

Kavafis on the beach…..

Θάλασσα του πρωιού

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

Morning Sea

Let me stand here. And let me see nature a little bit.
Morning sea and cloudy sky
glorious mauve, and a yellow shore; all
beautiful and bathed in light.

Let me stand here. And let me laugh when I see them
(I truly saw it for a moment as my guide);
and here are not my fantasies,
my memories, the illusions of pleasure.

Gunnar Ekelöf – När man kommit så långt/Once You’ve Gone As Far from Strountes/Roubiche

One of Ekelöf’s most famous poems. He sums up his poetic vision and the need for clear language. Ekelöf typically wrote very complicated concepts in language clear as a mountain brook. If you want to look at this poem in other languages, maybe including your own, look here.

När man kommit så långt

När man kommit så långt som jag i meningslöshet
är vart ord åter intressant:
Fynd i myllan
som man vänder med en arkeologisk spade:
Det lilla ordet du
kanske en glaspärla
som en gång hängt om halsen på någon
Det stora ordet jag
kanske en flintskärva
med vilken någon i tandlöshet skrapat sitt sega
kött

Once you’ve gone as far

Once you’ve gone as far as I have into futilities
every word is again of interest:
Finds in the earth
that you turn with an archaeological trowel:
The little word “you”
maybe a bead of glass
that once hung around someone’s neck
The great word “I”
maybe a flint shard
with which some toothless man scraped his tough
meat

Gunnar Ekelöf – I Helskogen är skymning/In the Forest of Hel it is dusk – from Strountes/Roubiche

Nature observation from Ekelöf. This forest is not a managed grove near humans. It is the real thing. As before, I use the first line of the poem as title and they will be in random order.

I Helskogen är skymning

I Helskogen är skymning
och varken vinter eller sommar
Där är ingen årstid
Doften av skvattram hänger tung
och som vind i en slöja myggornas dans högt uppe
inande i mellanrummet mellan granarna
Ett stycke längre fram
ligger på stigen ett avgnagt rådjursskelett:
Tre skånkar borta, bortburna, skallen grinande
ändå så skyggt in i döden bortflytt som en vind
hit dit hit säger gulsparven dit inga vindar når
Räven som gjorde det är också längesedan död
Här är bergen ihåliga
Här i skogen finns ett väldigt eko
men det är också allt

In the Forest of Hel it is dusk

In the Forest of Hel it is dusk
and neither winter, nor summer
There is no season
The scent of wild rosemary hangs heavily
and like wind through a veil the mosquitos’ dance up there
slipping though the space between the spruces
A bit further on
there lies on the path a roebuck skeleton picked clean:
Three legs gone, carried away, the skull grinning
still in death so timidly fleeing away like the wind
here there here calls the yellowhammer where no winds reach
The fox that did it is also long since dead
Here the mountains are hollow
Here in the forest there’s a giant echo
but that is all

George Seferis – Ἐπὶ σκηνῆς Ζ’ / On Stage 7

And this finishes the On Stage cycle by Seferis.

Ζ’

Κι όμως εκεί, στην άλλην όχθη
κάτω απ’ το μαύρο βλέμμα της σπηλιάς
ήλιοι στα μάτια πουλιά στους ώμους
ήσουν εκεί· πονούσες
τον άλλο μόχθο την αγάπη
την άλλη αυγή την παρουσία
την άλλη γέννα την ανάσταση·
κι όμως εκεί ξαναγινόσουν
στην υπέρογκη διαστολή του καιρού
στιγμή-στιγμή σαν το ρετσίνι
το σταλαχτίτη το σταλαγμίτη.

7

And yet there, on the other bank
under the black gaze of the cave
suns in the eyes birds on the shoulders
you were there; you hurt from
the other hard-earned love
the other dawn from the coming
the other birth from resurrection;
but yet there they became
in the outrageous extension of time
little by little like resin
the stalactite the stalagmite.

George Seferis – Ἐπὶ σκηνῆς ΣΤ’/On Stage 6

Seferis on the power of words.

ΣΤ’

Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα.
Όπως τα πεύκα
κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί
το ίδιο τα λόγια
φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.
Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ’ άστρα
που πάτησαν την τόση γύμνια σου μια νύχτα
ο Κύκνος ο Τοξότης ο Σκορπιός
ίσως εκείνα.
Αλλά πού θά εισαι τη στιγμή που θά ’ρθει
εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως;

6

When will you speak again?
Our words are children of many men
that sown are born like infants
well-rooted nourished with blood.
Like the pines
keep the shape of the wind
while the wind is gone, no longer there
the same with words
they keep the form of man
and the man having gone, no longer there.
Maybe the stars will talk
that weighed down your nakedness one night
the Swan the Sagittarius the Scorpio
maybe those.
But where will you be at the point when it arrives
here to this theatre of light?

Gunnar Ekelöf – Telefontrådarna/Telephone Wires from Strountes/Roubiche

By 1955, Ekelöf found himself famous and considered a “great poet”. After having received all major Swedish literary prizes apart from the Nobel Prize, he published a new collection of poems. Being Ekelöf, he named it Strountes, the Swedish word for “rubbish” with a fake French spelling. The poems are largely playful, with a few serious ones inserted when unexpected. None of the poems have titles, so I just use the first line. They are not easy to translate, using puns and insider jokes, but here is one of the easier ones.

Telefontrådarna sjunger i natt

Telefontrådarna sjunger i natt
en stämgaffelston, en till
som stiger sjunker tystnar och stiger
åter en, och nu som en körsång
sluter sig samman, delar sig, stiger
Du frågar om någon talar i oss
Du frågar om någons röst
Vad angår oss någons röst
Det är för varandra vi sjunger
Det är med varandra vi sjunger

The telephone wires are singing tonight

The telephone wires are singing tonight
a tuning fork note, one more
that rises sinks fades and rises
yet another, and now like a choir
merge together, separate, rise
You ask if someone is speaking through us
You ask about somebody’s voice
What do we care about somebody’s voice
It is for each other we sing
It is with each other we sing

Kiki Dimoula/Κική Δημουλά – Μία μετέωρη κυρία/Woman suspended

A beautiful observational poem by Kiki Dimoula. The place, the mood perfectly captured in a few lines. This is what poetry is about.

Μία μετέωρη κυρία

Βρέχει…
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει…
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ’χει σταθεί
μπροστά σ’ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει…
Ρίχνει τα χέρια έξω απ’ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει…
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.

Woman suspended

It’s raining…
A woman shelters from the rain
alone
on an unobtrusive balcony.
And the rain is like pity
and she is this woman
like a crack in the glass rain.
Her gaze traverses the rain,
heavy longing tracks
In the rain-wet road
flooding. She looks…
Merely changing stance,
as if something bigger than her,
something insurmountable,
Had stopped
in front of what she was looking at.
she leant over
Taking the sheet of rain
-it looks like fat drops-
but the insurmountable is always in front of her.
And the rain is like remorse.
She is looking …
she reaches her hands out past the railing
She offers them to the rain
catches drops
the naked desire appears
for things tangible.
She is looking …
And suddenly,
like someone shaking his head “no”
makes her go inside.
In where –
suspended until she shelters from the rain
alone
on an unobtrusive balcony.